219. Sobotnia kawka.

Myślę, że to już. Że emocje poślubne i weselne opadły. I że życie wraca do normalnego trybu.
Co cieszy. Bo męczące stały się już rozmowy kto z kim na weselu, gdzie i po co i dlaczego nie inaczej. I innych takich mnóstwo.
Wolna sobota. Pan B. przyjeżdża w południe. Biedny, przeziębiony musiał iść do pracy, a ja zamiast przy nim siedzieć i o niego dbać przyjechałam do mamy. Hmm...Ale będę dobrą żoną ;)
W perspektywie jeszcze zakupy z siostrą chyba. Wysokie Obcasy a popołudniu wesele kuzynki. Nie za bardzo chce mi się jechać, ale może to dobra opcja dla nas. Ponoć zawsze tak jest, że jak nie chce się jechać, to impreza okazuje się bardzo udana. Miejmy nadzieję... Jakoś to dziwne jest. Jeszcze niedawno siedziałyśmy obie w dresach z myszką miki i kitkach na czubku głowy w wielkiej kuchni u ciotki i biłyśmy się, która teraz będzie głaskać kota :) A teraz... Ona z prawie dwuletnim dzieckiem, jutro bierze ślub. Ja już po ślubie z planami na przyszłość w głowie. Dorosłe. Wiem jednak, że te małe dziewczynki z tamtej kuchni zostaną w nas na zawsze.
A od poniedziałku.... Ale dopiero w poniedziałek.