73.

Nareszcie! Cisza i spokój, którego tak bardzo potrzebuję. Dosyć mam tego wiecznego szumu, hałasu i biegu z wywieszonym językiem, bo ciągle trzeba gdzieś zdążyć, coś zrobić.
Nareszcie mała, wolna chwilka, gdzie mogę usiąść i bez spinania się, stresu i wyrzutów sumienia, że tracę czas, a nie powinnam, mogę coś tu napisać. A brakuje mi tego ostatnio. Już parę razy się zabierałam za to, ale jednak zawsze wygrywało coś innego. A to mechanizacja ogrodnictwa (którą nareszcie udało mi się zdać), a to entomologia, a to rysunki albo jeszcze inne niepotrzebne do życia rzeczy.

Dopada mnie czasem to uczucie, że stoję w miejscu, w ogóle się nie rozwijam, a nawet jestem w czarnej dupie, bo powinnam już dawno być na innym etapie swojego życia. Wiem, że przecież jest jak jest. Sama jestem sobie winna i że zamiast się przejmować i wracać do tego co było, muszę się z tym pogodzić, wziąć w garść i iść przed siebie nie popełniając tych samych błędów. Co da się zrobić, tylko jest cholernie trudne.

Oficjalne zaręczyny w domu załatwione. Nie bawiliśmy się w amerykańskie filmy. R. nie padał na kolana przed wszystkimi. Obyło się bez jakichś wielkich ceremonii i cyrków, a było fantastycznie :) Na luzie. Radośnie. I pięknie. Jestem bardzo szczęśliwa z tym mężczyzną. Cudowne jest uczucie, że ma się obok siebie kogoś kogo się kocha i jest się tego w 100% pewnym. A ja jestem.

Postanowień mam mnóstwo znowu. Ale to chyba bezsensu po raz kolejny o nich pisać, a potem pisać, że nie wyszło. Może w tym właśnie tkwi problem. Za dużo analizy i kontroli. Nie wszystko zawsze odbywa się według planu. I ja przecież doskonale o tym wiem. A mimo to próbuję narzucić sobie jakiś dziwny rytm nie wiadomo po co. Potem wkurzam się, że nic nie wychodzi tak jak powinno.

Ech... Hektolitry wypitej kawy wieczorem dają o sobie znać. Sikam i sikam :)

A może rzeczywiście wziąć się za pisanie książki?